Mektup 39: Ömrün Sonu

Soğuk metal üstünde yatıyorum bir başıma

Kalabalıklar bakıyor yarı ölü yarı diri naaşıma

Annem “Büyü!” derdi, koca adam oldum ölüyorum

Bu dünyanın çarkıyla ben de böyle görüyorum

Tepelerin sol omzundan tırmanmış bu nehri

Damarlarımda gezer artık vebanın kara zehri

Ben yaz mevsiminde doğdum, yine yazın öleceğim

Günahlarımdan birkaçını bu topraklara gömeceğim

Bu topraklar bozkırdı, yaz sıcağında titrek

Sallardı rüzgar beni eteklerimden ittirerek

Bir sergüzeşte doğru, derdi rüzgar “Savaş oğlum!”

“Senin için ebediyen açık olsun bütün yolum”

Bulutlar yollarımda daima mürşit idi

Bu yolun sonuna dek içim içimi yedi

Şimdi görüyorum ki sonu ölümmüş, çok yanılmışım

Yolun sonunda tanrı diye yine kendimle tanışmışım

Parçalardım göğsümü, delirir ve tırnaklarımı geçirirdim

Her bir hücrem boğulana kadar şehadet şerbeti içirirdim

Sanırdım anlamı vardır bu şanlı hayatın

Evliya’dan seyahatname, Akif’ten Safahat’ın

Okunmaya sebebi vardır, işte böyle biterler

Kitaplar, filmler, sergüzeştler; hepsi birer birer

Sanat uzun hayat kısadır, dedim ve de çürüttüm ömrümü

Ne ayıptır büsbütün unutmak ne de düşünmek ölümü

Görüyorsun her şeyin bittiği yer, yine benim memleketimdi

Meğerse yaşam boyunca attığım voltayı tamamlıyorum şimdi

And’daki adam gibiyim, iki yukarı bir aşağı

Benim doğduğum kentte yazılmıştı son Kaşağı

Ölümü bekliyorum şimdi, ölümsüz umuduyla

Ötekinin bıraktığı yerden en önemli hususuyla

Gömün, dediniz, gömün; içinizde ne varsa koyun

Dünyada yeşillenecek en büyük günahtır tohum

Ben gömsem de onlar, fışkırırlar topraktan

Renklerce çiçek açar, kokular bırakaraktan

İşte görüyorsun azizim, insan içindekileri gömemez

İnsan böyle yaratıktır, bulanık sularda yüzemez

Bitecek bir yaşam için kesinlik ister hayat boyu

İyilik etseler de silinmez kara lekenin kötü soyu

Kara atlı çağırır beni, her notadan perde perde

Musikiler deva olamazlar artık öyle her derde

Soruyorum sana nerde, nerde bu adamın her parçası

Oynamıştı halbuki bir zamanlar, o tanrısının fırçası

Soruyorum azizim, söyle kurtuluşum nerdedir?

“Kurtuluş” der “sona doğru, kendini sevdiğin yerdedir”

Soğuk metal üstünde, ayaklarım buz kesmiş

Üşüyorum azizim, ruhum dağlara esmiş

Sen inanma benim ruhum, yeldir bu tepelere

İnanmasan da ders olur, sen ve senin gibilere

Ben olurum artık mürşit, derim “Savaş oğlum!”

“Sonsuzca açık olsun senin için bütün yolum”

Benden sonra gelenler de bu maceraya katılır

Her yiğit delikanlı, bilirim ki, korkusuzca atılır

Yapmayın da diyemem, yapmaları gerekir

Yaşamın amacı bu dünyada yalnız böyle bilinir

Nabzım durur, ben giderim, giderim bu yoldan bir başıma

İstemem ağlamanızı, sürünmesin gözyaşları mezar taşıma

Ben giderken bana masal okuyun, dünyadaki gerçekten

Kaçmak istiyorum çünkü bildiğim her geçmiş ve gelecekten

Soğuk metal üstünde yatıyorum, alaşağım

Ben artık yarı ölü yarı diri bir naaşım