Mektup 77: Samurayın Yolu

Gözümü açtığım bu toprakların gözü pek miri
Yiğitliklerin, savaşların ve kanlı döğüşlerin piri

Siyah temur samuray başlığı ve içinde kara yüzünle
Gece damlarda dolanıyorsun çekilmez bir hüzünle

Bir adımın sessizken bir adımın ordudur
Kılıcın depremleri ve selleri durdurur

Shogun’lara bağlı kalmadan bir ömür boyu
Toprak, Ateş, Su, Rüzgar ve Boşluk’un Yolu

Fıtık adam gibi, tanrı Hothai’nin izinde
Bir sükunet gibi ancak fırtınalar içinde

Henüz Toprak’tayız, bilin ki bura yolun başı
Çiğnemek istemeyeceklerdir bu hakikat aşı

Yüzüne tükürüp hakikatin tokadı basacaklar
Bir mağaradan, cahiller, seni çekip asacaklar

Hakikat acıdır, ama özümüz daha acıdır
Lokması bu avam boğazlar için yakıcıdır

Bir ömre sığmış altmış döğüş ve altmış leş
Bu ömre ne bir ortak var, ne eş ne kardeş

"Samuray kılıcını hakikate devredeceksin bu Yol’la
Elbet yine döneceksin Boşluk’a yalnız bir ‘Ol!’la"

"Ve samuray, yazdıkların kalemine ve kılıcına
Kuvvet verecek, sevincine ve aynı olan acına"

Giriyorum Zen’e; bu Yol, Musashi’nin yoludur
Biraz hülyalarla birazsa acı gerçeklerle doludur

Görüyorum o sıcacık Rüzgar’ın taşıdığı tozlu kumu
Beraberce çiziyorum müstakbel samuraylık yolumu

"Bir şekl çiziyorum tozpembe rüya gibi kumda
Titreyerek ilerliyorum sergüzeşte uykumda"

Beş Çember Kitabı’nın yazarı
Shinmen (Miyamoto) Musashi No Kami Fujiwara No Genshin’e