Mektup 95: Aklın Kuyularından Kurtuluş

“İnsanlığı nasıl uyaracağım?” diye düşündü. Koltuğunda oturmuş, şafak vaktini beklemekteydi. Güneşin ilk ışıkları turuncu turuncu ağlaşarak pencere pervazına doluştuğunda derin bir oh çekti, oturduğu yerden kalktı. Pervaza elini koyup güneşi gözlerine içerek merakla dışarıyı seyretti. “Onlara nasıl anlatacağım?”

İnsan evladının laf dinlemez olduğunu biliyor, bunun için endişeleniyordu. Ömrü hayatı boyunca kime derdini anlatmak istese ona sırt dönülmüş, suratına kapılar çarpılmıştı. İnsan kendi yaşamı refaha kavuştu mu fazlasıyla ilgilenmeyen, korkak bir canlıydı. “Fakat dinlemeleri lazım. Dinlemezlerse çok kötü olur.” dedi gözlerini kocaman açarak. Şimdi acıdan ellerini yiyordu, zavallı elleri deli gibi titriyordu. “Onları kurtarmam lazım.”

“Fakat işte sen de dedin,” diyiverdi içindeki içindeki. “Dinlemezler ki seni. Anasının sütünden bir yudum alıp kan içmeye kalkışan varlıklar bunlar. Hadleri bildirilmeli.” Bu sefer ihtiyar daha çok, daha çok korktu ve dönüp koltuğuna oturdu. “Senin haddin değil.” dedi cevaben. “Ne yapacaksın? Onlara nasıl hadlerini bildireceksin? Sen kendini ne sanıyorsun?”

“Ben adaletin kılıcıyım.” dedi kısık, insanı ürperten bir sesle. “Ne mi yapacağım? Ah ihtiyar, artık hep unutuyorsun. Nerede şu aklın? Git, şu çekmeceyi karıştır. Mantar panonun önündeki şu perdeyi çek. Birlikte yaptıklarımızı bir kontrol et.”

“Buradan kalkmayacağım. Buradan kalkarsam…”

“Fakat beni durdurma şansını da çöpe atmış olursun. Kim bilir belki orada, beni yok etmenin anahtarını bulacaksın. Dünyayı, şu koşuşan minik çocukları, mazlum insanları kurtaracaksın. Belki orada bulduğun şeyle beni durdurup kahraman olacaksın.”

Yalan söylediğini adı gibi biliyordu ama ruhunun içinden bir şey, hayır bu konuşan değil başka bir şey, onu ölesiye dürtüyordu. “Ayağa kalk, yürü, onu durdur.” diyordu. Koltuktan kalkıp yastığı önüne siper etti. “Gidip bakmaktan zarar gelmez. Onu durdurmanın yolunu bulamazsam hemen otururum.” diye düşündü. Çalışma masasının arkasına dolandı, duvarı kapatan perdeyi elleriyle hipnotize olmuş gibi çekti. İfadesiz gözlerle duvara karalanmış planlara, raptiyelerle çakılmış insan yüzlerine ve haritalarına, keçeli kalem izlerine baktı.

“İşte ne yapacağımı soruyordun.” diye tekrar yükseldi ses. “Önce şafak doğacak, sonra ben doğacağım.” O sırada güneşin resmine bakıyordu. “Sonra şu pencereden, aşağıda erkenden kurulan pazar yerine atlayacağım.” Çalışma masasına çarparak geri sendeledi, birden kendini yerde buldu. Acıyla kıvrandı. Kendiyle birlikte masanın üstünde kırmızı reçeteli haplar, not kağıtları da yere düştü. “Sonra üç küçük çocuk bulup yiyeceğim onları.” Bu sefer ses daha korkunç, daha çirkin bir hal almıştı. Gözleri duvarda asılı duran Goya tablosuna takılmıştı: Çocuklarını Yiyen Satürn. “Kapa çeneni!” diye bir çığlık attı.

“Niçin çabalıyorsun?” Bu sefer daha şefkatli, daha yumuşaktı. “Artık sen yoksun, yalnız ben varım.” Tekrar başını duvara çevirdi, duvara çakılmış insan yüzlerine bakmaya başladı ama onlar da gözlerini çevirip ona bakmaya başladı. “Herkese acı ama onlara acıyayım deme, bozuşuruz. Çünkü onlar yalnız kravat giymiş lağım fareleri. Dünyada herhalde benden daha pis, daha alçak bir şey varsa bu onlardır.”

İhtiyar kapıya doğru yerdeki bedenini sürüklemeye başladı. “Alamazsın.” dedi başını iki yana sallayarak. “Benim iznim olmadan bu bedeni alamazsın.” Tepesindeki lamba birden odayı aydınlatıp tekrar söndü, çekmeceler gürültüyle açılıp kapandı. “Var olmayan bir şey nasıl bana karşı çıkacak?!” diye hiddetle köpürdü içindeki. “Elleri olmayan adam nasıl kılıç tutacak!” Bu sefer ihtiyar durdu, hıçkırarak ağlamaya başladı.

“Geçecek.” dedi ses. “Her şey gibi bu da geçecek. Bak, bir zamanlar yaşlı bir bilge idin. Sonra kazdığın o akıl çukurlarında benimle, ruhun şeytanıyla tanıştın. Ne var ki bilgeliğin beni yenmeye yetmedi. Şimdi sen de, dünya da yaptıklarınızın bedelini ödeyeceksiniz.”

Pencerenin önüne çakılmış tahtalar bir bir düşmeye başladı. İçeride şeytan her saniye daha çok büyüyor, heyecanla manifestosunu okuyordu: “Yok öyle bedavadan ruhu araştırmak, yok aklın kuyularında en derinlere inip hiçbir şey olmamış gibi davranmak!” Son tahta da düşünce ihtiyar yattığı yerden bir güç tarafından kaldırılmışçasına dikiliverdi. Şimdi ışığın geldiği yöne doğru ilerliyordu. Kaçınılmaz dönüşüm işte başlıyordu.

Bir kedi miyavlaması duyuldu. İhtiyar da pencereye birkaç adım kala durdu. Aralarında sarman bir kedi soldan sağa geçiyor, kırıtarak aheste aheste yürüyordu. “Şu kedi aşkına dur!” diye bağırdı birden kendisine gelmiş gibi. Ötekinden cevap gelmiyordu. Kedi, ihtiyarın ayaklarına yanaştı, sürtünüp yuvarlanmaya başladı. “Hakikatin önünde bir kedi mi duracak?” diye düşündü ikisi birden. Sonra içeride, ruhlarının ta içerisinde karşılaştıkları ilk yerde, o karanlık kuyuda birbirlerini gördüler yeniden. İhtiyar, şeytan, bir de ortalarında kedi.

“Kuralı hatırladım.” dedi ihtiyar. “Akıl iki kişiliktir. İkiden sonra biri gelirse, diğeri çıkar. Şu halde benim de kaderim, kediyle seni burada yalnız bırakmak oluyor.” Şeytan, ihtiyarın yavaşça yok olan siluetine ağlar gözlerle baktı. Birden haykırmaya, delirir gibi bağırmaya başladı. Şimdi kuyunun dibinde bir kediyle baş başaydı.

Şimdi pencerenin önünde ışığa bakıyordu. Canı hiç yanmıyordu. Pazardan neşeli kalabalığın, koşup oynayan çocukların sesi duyuldu. Yaklaşıp kırık tahtalar arasından onlara baktı. Sonra birden aklına gelmiş gibi kediye dönüp söylendi. “Nasıl girdin sen içeri?”

Kedi de kendisi başka bir hikmetmişçesine gerinip esnedi. Burada hakikat, bir tüy yumağından daha büyük değildi. İhtiyar, kediyi dışarı sapıtıp çalışma masasına döndü. Masanın yanında düştüğü yerde durdu, bir şey fark edip diz çöktü. Kutusundan çıkıp dört yana saçılmış haplarla uzun uzun bakıştı. Deliliğin sınırları umutla doluydu şimdi.