Mektup 99: Metamorfoz

Yeni bir ben bulmalıyım,
Dedim asırlarca gezerek
Bir ben aldı kalemi eline çizerek
Dedi: Durmalısın.
Yeni bir sen bulmamalı
Yeni bir sen olmalısın
Dışına bir kabuk gibi kalınca
Onu giymeli
Kendinden çok ona bürünmelisin
Sonra yine üstüne ince bir zar gibi
Kendinden geçirmelisin
Dışarıdan bakanlar
Bir yalancı sis perdesi görmeli
Destursuz girenler
Kalın duvarlara çarpmalı
Ancak en dibe inmek isteyenler
Ruhun el dağlarını aşıp
Şefkatle geçerek duvarları
Biraz nefes tutarak biraz boğulaca
Sana kavuşabilmeli
Fakat kişi kendinden bilir işi!
Yani anla ki gelecek günlerde
Sen de kendine yabancısın
Ve şimdiden geleceğin aynasına
Kafanı uzatıp gördüğün adamı
Yeminim tanıyamazsın
Bu zati bendir diyip
Rahata eremezsin!
Sen de aynı yollardan geçeceksin
Destursuz girersen kalın duvarlara
Sen de kumun içinde pişeceksin
Çarpacak dönecek, dönecek çarpacaksın
Yeminim parçalanacaksın
Ve ne zaman ki nihayet
Yaklaşacaksın kendine
Bir tüy kadar mesafeyle
Soluğunu derince duyarak
Uzatacaksın elini ama
Nafile, nafile!
Yine yitireceksin kendini
Ama kazanmak budur işte:
Kaybetmektir bendini!
Bendin, kendindir.
Kendin, bendindir.
Yık kendini.