Mektup 115: Daniska

Korkuyorum yapabileceklerimden
Ve yapamayacaklarımdan
Korkuyorum bu beyaz kağıda elimden
Simsiyah konduracaklarımdan
Noktalardan, harflerden
Anlamsız cümlelerden

İğreniyorum daha hece ölçüsünü bile tutturamayan
Dümdüz şiir yazan, kendine şair diyen adamlardan
Göze ve kulağa hitap etmeyen yazdıklarıyla
Ki onlar harfleri sadece yan yana koymuşlardır
Ama bazıları var işte aklıma kazıdıklarıyla
Gönlümü fethetmişlerdir

Bazıları noktadan öteye geçememişlerdir
Ve bazen boş kağıda karınca çizmişlerdir
Noktalardan, virgüllerden, apostroflardan
Cümleler yardımıyla gitmişlerdir
İnsanların evlerine

Ve bazen kapılarını üç noktalarla çalmışlardır
Pencerelerini büyük uzun çizgilerle gece boyu
Sapık gibi durmaksızın taşlamışlardır
“Tık tık, kim o?” diye hiç espri yapmamışlardır
Ahmakça aç susuz kalıp şiir yazmışlardır

Şimdi diyeceksiniz ki “Efendi, kendine gel!
Büyük adamlara laf etmek nedir? El
Alem buna ne der?”

El alem benim, el alem sensin
Korkma evet, sen de bendensin
El alemse kapısı üç noktalarla çalınan
İki hoş virgüle tav olan avam halktır
Böyle avam halka böyle şiirler
Haktır.